| | | | | | |
|
چه کردهام که بیکبارم از نظر بفکندی |
|
نهال کین بنشاندی و بیخ مهر بکندی |
|
|
کمین گشودی و برمن طریق عقل ببستی |
|
کمان کشیدی و چون ناوکم بدور فکندی |
|
|
اگر چو مرغ بنالم تو همچو سرو ببالی |
|
و گر چو ابر بگریم تو همچو غنچه بخندی |
|
|
چو آیمت که ببینم مرا ز کوی برانی |
|
چو خواهمت که در آیم درم بروی ببندی |
|
|
توقعست که از بنده سایه باز نگیری |
|
ولی ترا چه غم از ذره کافتاب بلندی |
|
|
پیادگان جگر خسته رنج بادیه دانند |
|
تو خستگی چه شناسی که بر فراز سمندی |
|
|
از آن ملایم طبعی که ما تنیم و تو جانی |
|
وزان موافق مایی که ما نیم و تو قندی |
|
|
بحال خود بگذار ای مقیم صومعه ما را |
|
تو و عبادت و عرفان و ما و مستی و رندی |
|
|
ز من مپرس که خواجو چگونه صید فتادی |
|
تو حال قید چه دانی که بیخبر ز کمندی |
|