| | | | | | |
|
چه کسانند که در قصد دل ریش کسانند |
|
با من خسته برآنند که از پیش برانند |
|
|
میکشند از پی خویشم که بزاری بکشندم |
|
که مرا تا نکشند از غم خویشم نرهانند |
|
|
صبر تلخست و طبیبان ز شکر خندهی شیرین |
|
همچو فرهاد بجز شربت زهرم نچشانند |
|
|
ایکه بر خسته دلان میگذری از سرحشمت |
|
هیچ دانی که شب هجر تو چون میگذرانند |
|
|
گر توانی بعنایت نظری کن که ضعیفان |
|
صبر از آن نرگس مخمور توانا نتوانند |
|
|
چه تمتع بود ارباب کرم را ز تنعم |
|
گر نصیبی بگدایان محلت نرسانند |
|
|
بجز از مردمک دیده اگر تشنه بمیرم |
|
آبم این طایفه بی روی تو برلب نچکانند |
|
|
آنچنان بستهی زنجیر سر زلف تو گشتم |
|
که همه خلق جهانم ز کمندت نجهانند |
|
|
عارفان تا که بجز روی تو در غیر نبینند |
|
شمع را چون تو بمجلس بنشینی بنشانند |
|
|
جز میانت سر موئی نشناسیم ولیکن |
|
عاقلان معنی این نکتهی باریک ندانند |
|
|
خواجو از مغبچگان روی مگردان که ازین روی |
|
اهل دل معتکف کوی خرابات مغانند |
|