| | | | | | |
|
چون آتش خور شعله زد از شیشه شفاف |
|
در آب معقد فکن آن آتش نشاف |
|
|
گر باد صبا مشک نسیمست عجب نیست |
|
کهوی شب افتاد کنون نافهاش از ناف |
|
|
منعم مکن ای محتسب از باده که صوفی |
|
بی جام مصفا نتواند که شود صاف |
|
|
میخوارهی سرمست بدنیا نکند میل |
|
دیوانهی مدهوش ز دانش نزند لاف |
|
|
صید صلحا می کند آن آهوی صیاد |
|
خون عقلا میخورد این غمزهی سیاف |
|
|
هر دم که شود درج عقیقت گهر افشان |
|
گوهر ز حیا آب شود در دل اصداف |
|
|
آنکس که دل از هر دو جهان در کرمت بست |
|
بر وی چه بود گر بگشایی در اعطاف |
|
|
کام دل درویش جزین نیست که گه گاه |
|
در وی نگرد شاه جهان از سرالطاف |
|
|
آن به که زبان در کشم از وصف جمالت |
|
زیرا که بکنهش نرسد خاطر وصاف |
|
|
نقد دل مغشوش ببازار تو بردیم |
|
گفتند که کس قلب نیارد برصراف |
|
|
خواجو بملامت ز درت باز نگردد |
|
عنقا نتواند که نشیمن نکند قاف |
|