| | | | | | |
| |
چون کوتهست دستم از آن گیسوی دراز |
|
زین پس من و خیالش و شبهای دیر باز |
|
| |
امروز در جهان به نیازست ناز ما |
|
و او از نیاز فارغ و از ناز بی نیاز |
|
| |
عشاق را اگر بحرم ره نمی‌دهند |
|
از ره چرا برند به آوازه‌ی حجاز |
|
| |
محمود اگر چنانکه مسخر کند دو کون |
|
نبود ز هر دو کون مرادش بجز ایاز |
|
| |
رو عشق را بچشم خرد بین که ظاهرست |
|
در معنیش حقیقت و در صورتش مجاز |
|
| |
ای رود چنگ زن که چو عودم بسوختی |
|
چون سوختی دلم نفسی با دلم بساز |
|
| |
در دام زلف سرزده‌ات مرغ جان من |
|
همچون کبوتریست که افتد بچنگ باز |
|
| |
سرو سهی که هست شب و روز در قیام |
|
چون قامتت بدید بر او فرض شد نماز |
|
| |
خواجو نظر ببعد مسافت مکن که نیست |
|
راه امید بسر قدم رهروان دراز |
|
