| | | | | | |
|
چو چشم خفته بگشودی ببستی خواب بیداران |
|
چو تاب طره بنمودی ببردی آب طراران |
|
|
ترا بر اشک چون باران من گر خنده میآید |
|
عجب نبود که در بستان بخندد غنچه از باران |
|
|
چو فرهاد گرفتاران بگوشت میرسد هرشب |
|
چه باشد گر رسی روزی بفریاد گرفتاران |
|
|
طبیب ار بیندت در خواب کز رخ پرده برداری |
|
ز شوق چشم رنجورت بمیرد پیش بیماران |
|
|
الا ای شمع دلسوزان چراغ مجلس افروزان |
|
بجبهت ماه مه رویان بطلعت شاه عیاران |
|
|
بقد سرو سرافرازان برخ صبح سحر خیزان |
|
بخط شام سیه روزان بشکر نقل میخواران |
|
|
ز ما گر خردهئی آمد بزرگی کن و زان بگذر |
|
که آن بهتر که بر مستان ببخشایند هشیاران |
|
|
ز ارباب کرم لطفی و رای آن نمیباشد |
|
که ذیل عفو میپوشند بر جرم گنه کاران |
|
|
کسی حال شبم داند که چون من روز گرداند |
|
تو خفته مست با شاهد چه دانی حال بیداران |
|
|
بقول دشمن ار پیچم عنان از دوست بیدینم |
|
که ترک دوستی کفرست در دین وفاداران |
|
|
بگو ای پیر فرزانه که شاگردان میخانه |
|
برون آرند خواجو را بدوش از کوی خماران |
|