| | | | | | |
|
کامت اینست که هر لحظه ز پیشم رانی |
|
وردت اینست که بیگانهی خویشم خوانی |
|
|
پادشاهان بگناهی که کسی نقل کند |
|
برنگیرند دل از معتقدان جانی |
|
|
گر نخواهی که چراغ دل تنگم میرد |
|
آستین بر من دلسوخته چند افشانی |
|
|
دل ما بردی و گوئی که خبر نیست مرا |
|
پرده اکنون که دریدی ز چه میپوشانی |
|
|
ابرویت بین که کشیدست کمان بر خورشید |
|
هیچ حاجب نشنیدیم بدین پیشانی |
|
|
چند خیزی که قیامت ز قیامت برخاست |
|
چه بود گر بنشینی و بلا بنشانی |
|
|
هیچ پنهان نتوان دید بدان پیدایی |
|
هیچ پیدا نتوان یافت بدان پنهانی |
|
|
یک سر موی تو گر زانکه بصد جان عزیز |
|
همچو یوسف بفروشند هنوز ارزانی |
|
|
عار دارند اسیران تو از آزادی |
|
ننگ دارند گدایان تو از سلطانی |
|
|
هیچ دانی که چرا پسته چنان میخندد |
|
زانکه گفتم که بدان پسته دهن میمانی |
|
|
ای طبیب از سر خواجو ببر این لحظه صداع |
|
که نه دردیست محبت که تو درمان دانی |
|
|
چند گوئی که دوای دل ریشت صبرست |
|
ترک درمان دلم کن که در آن درمانی |
|