| | | | | | |
|
کجا بود من مدهوش را حضور نماز |
|
که کنج کعبه ز دیر مغان ندانم باز |
|
|
مرا مخوان به نماز ای امام و وعظ مگوی |
|
که از نیاز نمیباشدم خبر ز نماز |
|
|
چو صوفی از می صافی نمیکند پرهیز |
|
مباش منکر دردیکشان شاهد باز |
|
|
بساز مطرب مجلس نوای سوختگان |
|
که بلبل سحری میکند سماع آغاز |
|
|
اگر چو عود توام در نفس بخواهی سوخت |
|
مرا ز ساز چه میافکنی بسوز و بساز |
|
|
بدان طمع که کند مرغ وصل خوبان صید |
|
دو دیدهام نگر از شام تا سحرگه باز |
|
|
خیال زلف سیاه تو گر نگیرد دست |
|
که بر سرآرد ازین ظلمتم شبان دراز |
|
|
تو در تنعم و نازی ز ما چه اندیشی |
|
که ناز ما بنیازست و نازش تو بناز |
|
|
اگر ز خط تو چون موی سر بگردانم |
|
ببند و چون سر زلفم برآفتاب انداز |
|
|
امید بندهی مسکین بهیچ واثق نیست |
|
مگر بلطف خداوندگار بنده نواز |
|
|
خرد مجوی ز خواجو که اهل معنی را |
|
نظر به عشق حقیقتی بود نه عقل مجاز |
|
|
گذشت شعر ز شعری و شورش از گردون |
|
چرا که از پی آوازه میرود آواز |
|