| | | | | | |
|
کدام دل که ز دوری به جان نمیآید |
|
کدام جان که ز غم در فغان نمیآید |
|
|
سرشک من بکجا میرود که همچون آب |
|
دو دیده ناز ده برهم روان نمیآید |
|
|
ز شوق عارض و رخسار او چنان مستم |
|
که یادم از سمن و ارغوان نمیآید |
|
|
بسی شکایتم از سوز سینه در جانست |
|
ولی ز آتش دل بر زبان نمیآید |
|
|
چنان سفینه صبرم شکست وآب گرفت |
|
که هیچ تخته از آن بر کران نمیآید |
|
|
کسی که نام لبش میبرد عجب دارم |
|
که آب زندگیش در دهان نمیآید |
|
|
معبانی که در آن صورت دلافروزست |
|
ز من مپرس که آن در بیان نمیآید |
|
|
براستی قد سرو سهی خوشست ولیک |
|
براستان که به چشمم چنان نمیآید |
|
|
نمیرود سخنی در میان او خواجو |
|
که از فضول کمر در میان نمیآید |
|