| | | | | | |
|
گر نه مرغ چمن از همنفس خویش جداست |
|
همچو من خسته و نالنده و دل ریش چراست |
|
|
آن چه فتنهست که در حلقه رندان بنشست |
|
وین چه شورست که از مجلس مستان برخاست |
|
|
گر از آن سنبل گلبوی سمن فرسا نیست |
|
چیست این بوی دلاویز که با باد صباست |
|
|
تا برفتی نشدی از دل تنگم بیرون |
|
گر چه تحقیق ندانم که مقام تو کجاست |
|
|
شادی وصل نباید من دلسوخته را |
|
اگرش این همه اندوه جدایی ز قفاست |
|
|
بوصال تو که گر کوه تحمل بکند |
|
این همه بار فراق تو که برخاطر ماست |
|
|
محمل آن به که ازین مرحله بیرون نبرم |
|
که ره بادیه از خون دلم ناپیداست |
|
|
به رضا از سر کوی تو نرفتم لیکن |
|
ره تسلیم گرفتم چو بدیدم که قضاست |
|
|
چه بود گر به نمی نامه دلم تازه کنی |
|
چه شود گر به خمی خامه کنی کارم راست |
|
|
گر دهد باد صبا مژدهی وصلت خواجو |
|
مشنو کان همه چون درنگری باد هواست |
|