| | | | | | |
|
گر یار یار باشدت ای یار غم مخور |
|
گنجت چو دست میدهد از مار غم مخور |
|
|
بر مقتضای قول حکیمان روزگار |
|
اندک بنوش باده و بسیار غم مخور |
|
|
دستار صوفیانه و دلق مرقعت |
|
گر رهن شد بخانهی خمار غم مخور |
|
|
کارت چو شد ز دست و تو انکار میکنی |
|
اقرار کن برندی و زانکار غم مخور |
|
|
چون دوست در نظر بود از دشمنت چه غم |
|
چون گل بدست باشدت از خار غم مخور |
|
|
با طلعت حبیب چه اندیشه از رقیب |
|
چون یار حاضرست ز اغیار غم مخور |
|
|
گردرد دل دوا شود ایدوست شاد زی |
|
ور غمگسار غم بود ای یار غم مخور |
|
|
چون زر به دست نیست ز طرار غم مدار |
|
چون سر ز دست رفت ز دستار غم مخور |
|
|
خواجو مدام جرعهی مستان عشق نوش |
|
وز اعتراض مردم هشیار غم مخور |
|