| | | | | | |
| |
گلزار جنتست رخ حور پیکرش |
|
و آرامگاه روح لب روح پرورش |
|
| |
سرو سهی که در چمن آزادیش کنند |
|
آزاد کرده‌ی قد همچون صنوبرش |
|
| |
باد بهار نکهتی از شاخ سنبلش |
|
و آب حیات قطره‌ئی از حوض کوثرش |
|
| |
شکر حکایتی ز دو لعل شکر وشش |
|
عنبر شمامه‌ئی ز دو زلف معنبرش |
|
| |
تاراج گشته صبر ز جادوی دلکشش |
|
زنار بسته عقل ز هندوی کافرش |
|
| |
خطی ز مشک سوده در اثبات دلبری |
|
وجهی نوشته بر ورق روی چون خورش |
|
| |
یانی مگر که خازن سلطان نیکوئی |
|
قفلی زمردین زده بر درج گوهرش |
|
| |
زانرو که زلف سرزده سر بر خطش نهاد |
|
معلوم می‌شود که چه سوداست در سرش |
|
| |
گر خون چکد ز گفته‌ی خواجو عجب مدار |
|
کز درد عشق غرقه‌ی خونست دفترش |
|
