| | | | | | |
|
گلی به رنگ تو در بوستان نمیبینم |
|
باعتدال تو سروی روان نمیبینم |
|
|
ستارهئی که ز برج شرف شود طالع |
|
چو مهر روی تو برآسمان نمیبینم |
|
|
ز چشم مست تو دل بر نمیتوانم داشت |
|
که هیچ خسته چنان ناتوان نمیبینم |
|
|
براستان که غباری چو شخص خاکی خویش |
|
ز رهگذار تو برآستان نمیبینم |
|
|
ز عشق روی تو سر در جهان نهم روزی |
|
ولی ز عشق رخت در جهان نمیبینم |
|
|
بقاصدی سوی جانان روان کنم جان را |
|
که پیک حضرت او جز روان نمیبینم |
|
|
شبم بطلعت او روز میشود ور نی |
|
در آفتاب فروغی چنان نمیبینم |
|
|
مگر میان ضعیفش تن نحیف منست |
|
که هیچ هستی ازو در میان نمیبینم |
|
|
ز بحر عشق اگرت دست میدهد خواجو |
|
کنار گیر که آن را کران نمیبینم |
|