| | | | | | |
|
گل بستان خرد لفظ دلارای منست |
|
بلبل باغ سخن منطق گویای منست |
|
|
منم آن طوطی خوش نغمه که هنگام سخن |
|
طوطیانرا شکر از لفظ شکر خای منست |
|
|
بلبل آوای گلستان فلک را همه شب |
|
گوش بر زمزمهی نغمه و آوای منست |
|
|
پیش طبعم که ازو لل لالا خیزد |
|
نام لل نتوان برد که لالای منست |
|
|
سخنم زادهی جانست و گهر زادهی کان |
|
بلکه دریا خجل از طبع گهر زای منست |
|
|
الف قامتم ارزانکه بصورت نونست |
|
کاف و نون نکته ئی از حرف معمای منست |
|
|
سخنم سحر حلالست ولی گاه سخن |
|
خجلت بابلیان از ید بیضای منست |
|
|
گر چه در عالم خاکست مقامم لیکن |
|
برتر از چرخ برین منزل و ماوای منست |
|
|
چشمهی آب حیاتی که خضر تشنهی اوست |
|
کمترین قطرهئی از طبع چو دریای منست |
|
|
گر چه آن ترک ختا هندوی خویشم خواند |
|
ترک مه روی فلک هندوی کرای منست |
|
|
دولت صدر جهان باد که از دولت او |
|
برتر از صدرنشینان جهان جای منست |
|
|
چکنم ساغر صهبا که چو خواجو بصبوح |
|
قدح دیدهی من ساغر صهبای منست |
|