| | | | | | |
|
گهم رانی و گه دشنام خوانی |
|
تو دانی گر بخوانی ور برانی |
|
|
من از عالم برون از آستانت |
|
نمیدانم دری باقی تو دانی |
|
|
چه باشد گر غریبی را بپرسی |
|
چه خیزد گر اسیری را بخوانی |
|
|
ز بس کز نالهی من در فغانست |
|
کند کوه گرانم دل گرانی |
|
|
چو من دور از تو بر آتش نشستم |
|
تو میخواهی که بر خاکم نشانی |
|
|
بزد راهم سماع ارغنونی |
|
ببرد آبم شراب ارغوانی |
|
|
بیا تا با جوانان باده نوشیم |
|
که بر بادست دوران جوانی |
|
|
زهی رویت گل باغ بهشتی |
|
خط سبزت مثال آسمانی |
|
|
ترا سرو روان گفتن روا نیست |
|
که از سر تا قدم عین روانی |
|
|
چو نام شکرت گفتم خرد گفت |
|
ندیدم کس بدین شیرین زبانی |
|
|
خضر گر چشمهی نوشت بدیدی |
|
بشستی دست از آب زندگانی |
|
|
بهر سو گو مرو چشم تو زانروی |
|
که بر مردم فتد از ناتوانی |
|
|
بیاد لعل در پاش تو خواجو |
|
کند گاه سخن گوهر فشانی |
|