| | | | | | |
|
گوئیا عزم ندارد که شود روز امشب |
|
یا درآید ز در آن شمع شب افروز امشب |
|
|
گر بمیرم بجز از شمع کسی نیست که او |
|
برمن خسته بگرید ز سر سوز امشب |
|
|
مرغ شب خوان که دم از پردهی عشاق زند |
|
گو نوا از من شبخیز بیاموز امشب |
|
|
چون شدم کشتهی پیکان خدنک غم عشق |
|
بردلم چند زنی ناوک دلدوز امشب |
|
|
همچو زنگی بچهی خال تو گردم مقبل |
|
گرشوم بر لب یاقوت تو پیروز امشب |
|
|
هر که در شب رخ چون ماه تو بیند گوید |
|
روز عیدست مگر یا شب نوروز امشب |
|
|
بی لب لعل و رخت خادم خلوتگه انس |
|
گو صراحی منه و شمع میفروز امشب |
|
|
تا که آموختت از کوی وفا برگشتن |
|
خیز و باز آی علیرغم بداموز امشب |
|
|
بنشان شمع جگر سوخته را گر چه کسی |
|
منشیناد بروز من بد روز امشب |
|
|
اگر آن عهدشکن با تو نسازد خواجو |
|
خون دل میخور و جان میده و میسوز امشب |
|
|
تا مگر صبح تو سر برزند از مطلع مهر |
|
دیده بر چرخ چو مسمار فرود و ز امشب |
|