خواجوی کرمانی (غزلیات)/گوئی بت من چون ز شبستان بدر آید

by خواجوی کرمانی

	گوئی بت من چون ز شبستان بدر آید			حوریست که از روضه‌ی رضوان بدر آید
	دیگر متمایل نشود سرو خرامان			چون سرو من از خانه خرامان بدر آید
	هر صبحدم آن ترک پری رخ ز شبستان			چون چشمه‌ی خورشید درخشان بدر آید
	آبیست که سرچشمه‌اش از آتش سینه‌ست			اشکم که ازین دیده‌ی گریان بدر آید
	تا کی کشم از سوز دل این آه جگر سوز			هر چند که دود از دل بریان بدر آید
	شرطست نه بر چشمه که بر چشم نشانند			مانند تو سروی که ز بستان بدر آید
	زینسان که دلم در رسن زلف تو آویخت			باشد که از آن چاه ز نخدان بدر آید
	گر نرگس خونخوار تو خون دل من ریخت			شک نیست که بس فتنه ز مستان بدر آید
	آید همه شب زلف سیاه تو بخوابم			تا خود چه ازین خواب پریشان بدر آید
	از کوی تو خواجو بجفا باز نگردد			بلبل چه کند گر ز گلستان بدر آید