| | | | | | |
|
یار ثابت قدم اینک ز سفر باز آمد |
|
وگر از پای درافتاد بسر باز آمد |
|
|
ظاهر آنست کزین پس گهر ارزان گردد |
|
که چو دریا شد و چون کان گهر باز آمد |
|
|
آنکه در رستهی بازار وفا زر میزد |
|
در رخ خویش نظر کرد و ز زر باز آمد |
|
|
گر چه طوطی ز شکر نیک بتنگ آمده بود |
|
دگر از آرزوی تنگ شکر باز آمد |
|
|
بلبل مست نگر باز که چون باد بهار |
|
بهوای سمن و سنبل تر باز آمد |
|
|
شمع کومجلس اصحاب منور میداشت |
|
با دلی تافته و سوز جگر باز آمد |
|
|
خاکساری که شدآب رخش از گریه برود |
|
همچو آتش شد و چون باد سحر باز آمد |
|
|
مدتی گر بضرورت ز نظر غایب گشت |
|
مفکنیدش ز نظر چون به نظر باز آمد |
|
|
هر که او را قدمی بود چو خواجو را دید |
|
گفت کان یار قدمدار دگر باز آمد |
|