| | | | | | |
|
یاقوت روان بخش تو تا قوت روانست |
|
چشمم ز غمت چشمهی یاقوت روانست |
|
|
آن موی میان تو که سازد کمر از موی |
|
موئی بمیان آمده یا موی میانست |
|
|
در موی میانت سخنی نیست که خود نیست |
|
لیکن سخن ار هست در آن پسته دهانست |
|
|
تا پشت کمان میشکند ابروی شوخت |
|
پیوسته ز ابروی تو پشتم چو کمانست |
|
|
با ما به شکر خنده درآ زانکه یقینم |
|
کز پستهی تنگ تو یقینم بگمانست |
|
|
گفتند که آن جان جهان با تو چنان نیست |
|
گوئی که چنانست که با ما نچنانست |
|
|
پنداشت که ما را غم جانست ولیکن |
|
ما در غم آنیم که او در غم آنست |
|
|
عمری بتمنای رخش میگذرانیم |
|
در محنت و غم گرچه که دنیا گذرانست |
|
|
در کنج صوامع مطلب منزل خواجو |
|
کو معتکف کوی خرابات مغانست |
|