| | | | | | |
|
چو اسفندیار آن گو تهمتن |
|
خداوند اورنگ با سهم و تن |
|
|
از آن کوه بشنید بانگ پدر |
|
به زاری به پیش اندر افگند سر |
|
|
خرامید و نیزه به چنگ اندرون |
|
ز پیش پدر سرفگنده نگون |
|
|
یکی دیزهیی بر نشسته بلند |
|
به سان یکی دیو جسته ز بند |
|
|
بدان لشکر دشمن اندر فتاد |
|
چنان چون درافتد به گلبرگ باد |
|
|
همی کشت ازیشان و سر میبرید |
|
ز بیمش همی مرد هرکش بدید |
|
|
چو بستور پور زریر سوار |
|
ز خیمه خرامید زی اسپدار |
|
|
یکی اسپ آسودهی تیز رو |
|
جهنده یکی بور آگنده خو |
|
|
طلب کرد از اسپدار پدر |
|
نهاد از بر او یکی زین زر |
|
|
بیاراست و بر گستوان برفگند |
|
به فتراک بربست پیچان کمند |
|
|
بپوشید جوشن بدو برنشست |
|
ز پنهان خرامید نیزه بدست |
|
|
ازین سان خرامید تا رزمگاه |
|
سوی باب کشته بپیمود راه |
|
|
همی تاخت آن بارهی تیز گرد |
|
همی آخت کینه همی کشت مرد |
|
|
از آزادگان هر که دیدی به راه |
|
بپرسیدی از نامدار سپاه |
|
|
کجا اوفتادست گفتی زریر |
|
پدر آن نبرده سوار دلیر |
|
|
یکی مرد بد نام او اردشیر |
|
سواری گرانمایه گردی دلیر |
|
|
بپرسید ازو راه فرزند خرد |
|
سوی بابکش راه بنمود گرد |
|
|
فگندست گفتا میان سپاه |
|
به نزدیکی آن درفش سیاه |
|
|
برو زود کانجا فتادست اوی |
|
مگر باز بینیش یکبار روی |
|
|
پس آن شاهزاده برانگیخت بور |
|
همی کشت گرد و همی کرد شور |
|
|
بدان تاختن تا بر او رسید |
|
چو او را بدان خاک کشته بدید |
|
|
بدیدش مراو را چو نزدیک شد |
|
جهان فروزانش تاریک شد |
|
|
برفتش دل و هوش وز پشت زین |
|
فگند از برش خویشتن بر زمین |
|
|
همی گفت کای شاه تابان من |
|
چراغ دل و دیده و جان من |
|
|
بر آن رنج و سختی بپروردیم |
|
کنون چون برفتی به که اسپردیم |
|
|
ترا تا سپه داد لهراسپ شاه |
|
چو گشتاسپ را داد تخت و کلاه |
|
|
همی لشکر و کشور آراستی |
|
همی رزم را با آرزو خواستی |
|
|
کنون کت به گیتی برافراخت نام |
|
شدی کشته و نارسیده به کام |
|
|
شوم زی برادرت فرخنده شاه |
|
فرود آی گویمش از خوب گاه |
|
|
که از تو نه این بد سزاوار اوی |
|
برو کینش از دشمنان باز جوی |
|
|
زمانی برین سان همی بود دیر |
|
پس آن باره را اندر آورد زیر |
|
|
همی رفت با بانگ تا نزد شاه |
|
که بنشسته بود از بر رزمگاه |
|
|
شه خسروان گفت کای جان باب |
|
چرا کردی این دیدگان پر ز آب |
|
|
کیانزاده گفت ای جهانگیر شاه |
|
نبینی که بابم شد اکنون تباه |
|
|
پس آنگاه گفت ای جهانگیرشاه |
|
برو کینهی باب من بازخواه |
|
|
بماندست بابم بر آن خاک خشک |
|
سیه ریش او پروریده به مشک |
|
|
چو از پور بشنید شاه این سخن |
|
سیاهش بشد روز روشن ز بن |
|
|
جهان بر جهانجوی تاریک شد |
|
تن پیل واریش باریک شد |
|
|
بیارید گفتا سیاه مرا |
|
نبردی قبا و کلاه مرا |
|
|
که امروز من از پی کین اوی |
|
برانم ازین دشمنان خون به جوی |
|
|
یکی آتش انگیزم اندر جهان |
|
کز آنجا به کیوان رسد دود آن |
|
|
چو گردان بدیدند کز رزمگاه |
|
از آن تیره آوردگاه سپاه |
|
|
که خسرو بسیچید آراستن |
|
همی رفت خواهد به کین خواستن |
|
|
نباشیم گفتند همداستان |
|
که شاهنشه آن کدخدای جهان |
|
|
به رزم اندر آید به کین جستنا |
|
چه کوبد همی ترگ یا جوشنا |
|
|
گرانمایه دستور گفتش به شاه |
|
نبایدت رفتن بدان رزمگاه |
|
|
به بستور ده بارهی برنشست |
|
مر او را سوی رزم دشمن فرست |
|
|
که او آورد باز کین پدر |
|
ازان کش تو بازآوری خوبتر |
|