| | | | | | |
|
چو باز آورید آن گرانمایه کین |
|
بر اسپ زریری برافگند زین |
|
|
خرامید تازان به آوردگاه |
|
به سه بهره کرد آن کیانی سپاه |
|
|
از آن سه یکی را به بستور داد |
|
پس آن سپهدار فرخ نژاد |
|
|
دگر بهره را بر برادر سپرد |
|
بزرگان ایران و مردان گرد |
|
|
سیم بهره را سوی خود باز داشت |
|
که چون ابر غرنده آواز داشت |
|
|
چو بستور فرخنده و پاک تن |
|
دگر فرش آورد شمشیر زن |
|
|
به هم ایستادند از پیش اوی |
|
که لشکر شکستن بدی کیش اوی |
|
|
همیدون ببستند پیمان برین |
|
که گر تیغ دشمن بدرد زمین |
|
|
نگردیم یک تن ازین جنگ باز |
|
نداریم زین بدکنان چنگ باز |
|
|
بر اسپان بکردند تنگ استوار |
|
برفتند یکدل سوی کارزار |
|
|
چو ایشان فگندند اسپ از میان |
|
گوان و جوانان ایرانیان |
|
|
بهم جمله از جای برخاستند |
|
جهان را به جوشن بیاراستند |
|
|
ازیشان بکشتند چندان سپاه |
|
کز آن تنگ شد جای آوردگاه |
|
|
چنان خون همی رفت بر کوه و دشت |
|
کز آن آسیاها به خون بر بگشت |
|
|
چو ارجاسپ آن دید کامدش پیش |
|
ابا نامداران و مردان خویش |
|
|
گو گردکش نیزه اندر نهاد |
|
بر آن گردگیران یبغونژاد |
|
|
همی دوختشان سینهها باز پشت |
|
چنان تا همه سرکشان را بکشت |
|
|
چو دانست خاقان که ماندند بس |
|
نیارد شدن پیش او هیچ کس |
|
|
سپه جنب جنبان شد و کار گشت |
|
همی بود تا روز اندر گذشت |
|
|
همانگاه اندر گریغ اوفتاد |
|
بشد رویش اندر بیابان نهاد |
|
|
پس اندر نهادند ایرانیان |
|
بدان بی مره لشکر چینیان |
|
|
بکشتند زیشان به هر سو بسی |
|
نبخشودشان ای شگفتی کسی |
|