| | | | | | |
|
کی نامبردار فرخنده شاه |
|
سوی گاه بازآمد از رزمگاه |
|
|
به بستور گفتا که فردا پگاه |
|
سوی کشور نامور کش سپاه |
|
|
بیامد سپهبد هم از بامداد |
|
بزد کوس و لشکر بنه بر نهاد |
|
|
به ایران زمین باز کردند روی |
|
همه خیره دل گشته و جنگجوی |
|
|
همه خستگان را ببردند نیز |
|
نماندند از خواسته نیز چیز |
|
|
به ایران زمین باز بردندشان |
|
به دانا پزشکان سپردندشان |
|
|
چو شاه جهان باز شد باز جای |
|
به پور مهین داد فرخ همای |
|
|
سپه را به بستور فرخنده داد |
|
عجم را چنین بود آیین و داد |
|
|
بدادش از آزادگان ده هزار |
|
سواران جنگی و نیزه گزار |
|
|
بفرمود وگفت ای گورزمساز |
|
یکی تا برشاه توران بتاز |
|
|
به ایتاش و خلخ ستان بر گذر |
|
بکش هر ک یابی به کین پدر |
|
|
ز هر چیز بایست بردش به کار |
|
بدادش همه بیمر و بیشمار |
|
|
هم آنگاه بستور برد آن سپاه |
|
و شاه جهان از بر تخت و گاه |
|
|
نشست وکیی تاج بر سر نهاد |
|
سپه را همه یکسره بار داد |
|
|
در گنج بگشاد وز خواسته |
|
سپه را همه کرد آراسته |
|
|
سران را همه شهرها داد نیز |
|
کسی را نماند ایچ ناداده چیز |
|
|
کرا پادشاهی سزا بد بداد |
|
کرا پایه بایست پایه نهاد |
|
|
چو اندر خور کارشان داد ساز |
|
سوی خانهاشان فرستاد باز |
|
|
خرامید برگاه و باره ببست |
|
به کاخ شهنشاهی اندر نشست |
|
|
بفرمود تا آذر افروختند |
|
برو عود و عنبر همی سوختند |
|
|
زمینش بکردند از زر پاک |
|
همه هیزمش عود و عنبرش خاک |
|
|
همه کاخ را کار اندام کرد |
|
پسش خان گشتاسپبان نام کرد |
|
|
بفرمود تا بردر گنبدش |
|
بدادند جاماسپ را موبدش |
|
|
سوی مرز دارانش نامه نوشت |
|
که ما را خداوند یافه نهشت |
|
|
شبان شده تیرهمان روز کرد |
|
کیان را به هر جای پیروز کرد |
|
|
به نفرین شد ارجاسپ ناآفرین |
|
چنین است کار جهان آفرین |
|
|
چو پیروزی شاهتان بشنوید |
|
گزیتی به آذر پرستان دهید |
|
|
چو آگاه شد قیصر آن شاه روم |
|
که فرخ شد آن شاه و ارجاسپ شوم |
|
|
فرسته فرستاد باخواسته |
|
غلامان و اسپان آراسته |
|
|
شه بتپرستان و رایان هند |
|
گزیتش بدادند شاهان سند |
|