دیوان حافظ/آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست
| ۵۷ | آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست | چشم میگون لب خندان دل خرّم با اوست | ۱۸ | |||
| گر چه شیرین دهنان پادشهانند ولی | او سلیمان زمانست که خاتم با اوست | |||||
| روی خوبست و کمال هنر و دامن پاک | لاجرم همّت پاکان دو عالم با اوست | |||||
| خال مشکین که بدان عارض گندمگونست | سرّ آن دانه که شد رهزن آدم با اوست | |||||
| دلبرم عزم سفر کرد خدا را یاران | چکنم با دل مجروح که مرهم با اوست | |||||
| با که این نکته توان گفت که آن سنگین دل | کشت ما را و دم عیسی مریم با اوست | |||||
| حافظ از معتقدانست گرامی دارش | ||||||
| زانکه بخشایش بس روح مکرّم با اوست | ||||||