| | | | | | |
| ۳۱۳ |
بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم |
|
مشتاق بندگیّ و دعاگوی دولتم |
۳۰۹ |
| |
زانجا که فیض جام سعادت فروغ تست |
|
بیرون شدی نمای ز ظلمات حیرتم |
|
| |
هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت |
|
تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم |
|
| |
عیبم مکن برندی و بدنامی ای حکیم |
|
کاین بود سرنوشت ز دیوان قسمتم |
|
| |
می خور که عاشقی نه بکسبست و اختیار |
|
این موهبت رسید ز میراث فطرتم |
|
| |
من کز وطن سفر نگزیدم بعمر خویش |
|
در عشق دیدن تو هواخواه غربتم |
|
| |
دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف |
|
ای خضر پی خجسته مدد کن بهمّتم |
|
| |
دورم بصورت از در دولت‌سرای تو |
|
لیکن بجان و دل ز مقیمان حضرتم |
|
| |
حافظ به پیش چشم تو خواهد سپرد جان |
|
| |
در این خیالم ار بدهد عمر مهلتم |
|
