| | | | | | |
| ۴۸۱ |
بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی |
|
خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی |
۴۶۹ |
| |
آخرالامر گل کوزه گران خواهی شد |
|
حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی |
|
| |
گر از آن آدمیانی که بهشتت هوسست |
|
عیش با آدمئی چند پری زاده کنی |
|
| |
تکیه بر جای بزرگان نتوان زد بگزاف |
|
مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی |
|
| |
اجرها باشدت ای خسرو شیرین دهنان |
|
گر نگاهی سوی فرهاد دل افتاده کنی |
|
| |
خاطرت کی رقم فیض پذیرد هیهات |
|
مگر از نقش پراگنده ورق ساده کنی |
|
| |
کار خود گر بکرم[۱] بازگذاری حافظ |
|
ای بسا عیش که با بخت خداداده کنی |
|
| |
ای صبا بندگی خواجه جلال الدّین کن |
|
| |
که جهان پُرسمن و سوسن آزاده کنی |
|
