| | | | | | |
۴۱۱ |
تاب بنفشه میدهد طرّهٔ مشکسای تو |
|
پردهٔ غنچه میدرد خندهٔ دلگشای تو |
۴۰۸ |
|
ای گل خوشنسیم من بلبل خویش را مسوز |
|
کز سر صدق میکند شب همه شب دعای تو |
|
|
من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان |
|
قال و مقال عالمی میکشم از برای تو[۱] |
|
|
دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار |
|
گوشهٔ تاج سلطنت میشکند گدای تو |
|
|
خرقهٔ زهد و جام می گر چه نه درخور همند |
|
این همه نقش میزنم از جهت رضای تو |
|
|
شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر |
|
کاین سر پرهوس شود خاک در سرای تو |
|
|
شاهنشین چشم من تکیهگه خیال تست |
|
جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو |
|
|
خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حسن |
|
|
حافظ خوشکلام شد مرغ سخنسرای تو[۲] |
|