دیوان حافظ/تو را که هر چه مرادست در جهان داری
۴۴۵ | ترا که هر چه مرادست در جهان داری | چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری | ۴۳۳ | |||
بخواه جان و دل از بنده و روان بستان | که حکم بر سر آزادگان روان داری | |||||
میان نداری و دارم عجب که هر ساعت | میان مجمع خوبان کنی میانداری | |||||
بیاض روی ترا نیست نقش درخور از آنک[۱] | سوادی از خط مشکین بر ارغوان داری | |||||
بنوش می که سبکروحی و لطیف مدام | علیالخصوص در آندم که سر گران داری | |||||
مکن عتاب ازین بیش و جور بر دل ما | مکن[۲] هر آنچه توانی که جای آن داری | |||||
باختیارت اگر صد هزار تیر جفاست | بقصد جان من خسته در کمان داری | |||||
بکش جفای رقیبان مدام و جور حسود | که سهل باشد اگر یار مهربان داری | |||||
بوصل دوست گرت دست میدهد یکدم | برو که هر چه مرادست در جهان داری | |||||
چو گل بدامن ازین باغ میبری حافظ | ||||||
چه غم ز ناله و فریاد باغبان داری |