دیوان حافظ/خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود
۲۰۸ | خستگانرا چو طلب باشد و قوّت نبود | گر تو بیداد کنی شرط مروّت نبود | ۲۱۹ | |||
ما جفا از تو ندیدیم و تو خود نپسندی | آنچه در مذهب ارباب طریقت نبود | |||||
خیره آن دیده که آبش نبرد گریهٔ عشق | تیره آن دل که درو شمع محبّت نبود | |||||
دولت از مرغ همایون طلب و سایهٔ او | زانکه با زاغ و زغن شهپر دولت نبود | |||||
گر مدد خواستم از پیر مغان عیب مکن | شیخ ما گفت که در صومعه همّت نبود | |||||
چون طهارت نبود کعبه و بتخانه یکیست | نبود خیر در آن خانه که عصمت نبود | |||||
حافظا علم و ادب ورز که در مجلس شاه | هر که را نیست ادب لایق صحبت نبود |