دیوان حافظ/خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
۲۲۴ | خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود | بهر درش که بخوانند[۱] بیخبر نرود | ۲۰۱ | |||
طمع در آن لب شیرین نکردنم اولی | ولی چگونه مگس از پی شکر نرود | |||||
سواد دیدهٔ غمدیدهام باشک مشوی | که نقش خال توام هرگز از نظر نرود | |||||
ز من چو باد صبا بوی خود دریغ مدار | چرا که بی سر زلف توام بسر نرود | |||||
دلا مباش چنین هرزه گرد و هرجائی | که هیچ کار ز پیشت بدین هنر نرود | |||||
مکن بچشم حقارت نگاه در من مست | که آب روی شریعت بدین قدر نرود | |||||
من گدا هوس سروقامتی دارم | که دست در کمرش جز بسیم و زر نرود | |||||
تو کز مکارم اخلاق عالمی دگری | وفای عهد من از خاطرت بدر نرود | |||||
سیاه نامهتر از خود کسی نمیبینم | چگونه چون قلمم دود دل بسر نرود | |||||
بتاج هدهدم از ره مبر که باز سفید | چو باشه در پی هر صید مختصر نرود | |||||
بیار باده و اوّل بدست حافظ ده | ||||||
بشرط آنکه ز مجلس سخن بدر نرود |
- ↑ ل و شرح سودی بر حافظ: نخوانند،