دیوان حافظ/خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود

۲۲۴  خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود بهر درش که بخوانند[۱] بیخبر نرود  ۲۰۱
  طمع در آن لب شیرین نکردنم اولی ولی چگونه مگس از پی شکر نرود  
  سواد دیدهٔ غمدیده‌ام باشک مشوی که نقش خال توام هرگز از نظر نرود  
  ز من چو باد صبا بوی خود دریغ مدار چرا که بی سر زلف توام بسر نرود  
  دلا مباش چنین هرزه گرد و هرجائی که هیچ کار ز پیشت بدین هنر نرود  
  مکن بچشم حقارت نگاه در من مست که آب روی شریعت بدین قدر نرود  
  من گدا هوس سروقامتی دارم که دست در کمرش جز بسیم و زر نرود  
  تو کز مکارم اخلاق عالمی دگری وفای عهد من از خاطرت بدر نرود  
  سیاه نامه‌تر از خود کسی نمی‌بینم چگونه چون قلمم دود دل بسر نرود  
  بتاج هدهدم از ره مبر که باز سفید چو باشه در پی هر صید مختصر نرود  
  بیار باده و اوّل بدست حافظ ده  
  بشرط آنکه ز مجلس سخن بدر نرود  



  1. ل و شرح سودی بر حافظ: نخوانند،