| | | | | | |
| ۲۶۴ |
خیز و در کاسهٔ زر آب طربناک انداز |
|
پیشتر زانکه شود کاسهٔ سر خاک‌انداز |
۲۵۹ |
| |
عاقبت منزل ما وادی خاموشانست |
|
حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز |
|
| |
چشمِ آلوده نظر از رخ جانان دورست |
|
بر رخ او نظر از آینهٔ پاک انداز |
|
| |
بسر سبز تو ای سرو که گر خاک شوم |
|
ناز از سر بنه و سایه برین خاک انداز |
|
| |
دل ما را که ز مار سر زلف تو بخست |
|
از لب خود بشفاخانهٔ تریاک انداز |
|
| |
ملک این مزرعه دانی که ثباتی ندهد |
|
آتشی از جگر جام در املاک انداز |
|
| |
غسل در اشک زدم کاهل طریقت گویند |
|
پاک شو اوّل و پس دیده بر آن پاک انداز |
|
| |
یا رب آن زاهد خودبین که بجز عیب ندید |
|
دود آهیش در آیینهٔ ادراک انداز |
|
| |
چون گل از نکهت او جامه قبا کن حافظ |
|
| |
وین قبا در ره آن قامت چالاک انداز |
|
