دیوان حافظ/در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
۲۹۰ | در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع | شبنشین کوی سربازان و رندانم چو شمع | ۲۹۳ | |||
روز و شب خوابم نمیآید بچشم غمپرست | بس که در بیماریِ هجر تو گریانم چو شمع | |||||
رشتهٔ صبرم بمقراض غمت ببریدهشد | همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع | |||||
گر کمیت اشک گلگونم نبودی گرمرو | کی شدی روشن بگیتی راز پنهانم چو شمع | |||||
در میان آب و آتش همچنان سرگرم تست | این دل زار نزار اشکبارانم چو شمع | |||||
در شب هجران مرا پروانهٔ وصلی فرست | ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع | |||||
بی جمال عالمآرای تو روزم چون شبست | با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع | |||||
کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت | تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع | |||||
همچو صبحم یک نفس باقیست با[۱] دیدار تو | چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع | |||||
سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین | تا منوّر گردد از دیدارت ایوانم چو شمع | |||||
آتش مهر ترا حافظ عجب در سر گرفت | ||||||
آتش دل کی بآب دیده بنشانم چو شمع |
- ↑ چنین است در غالب نسخ قدیمه. س: تا دیدار تو، نسخ چاپی: بیدیدار تو،