دیوان حافظ/دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
۲۶۹ | دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس | نسیم روضهٔ شیراز پیک راهت بس | ۲۶۹ | |||
دگر ز منزل جانان سفر مکن درویش | که سیر معنوی و کنج خانقاهت بس | |||||
وگر کمین بگشاید غمی ز گوشهٔ دل | حریم درگه پیر مغان پناهت بس | |||||
بصدر مصطبه بنشین و ساغر می نوش | که این قدر ز جهان کسب مال و جاهت بس | |||||
زیادتی مطلب کار بر خود آسان کن | صراحی می لعل و بتی چو ماهت بس | |||||
فلک بمردم نادان دهد زمام مُراد | تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بس | |||||
هوای مسکن مألوف و عهد یار قدیم | ز رهروان سفرکرده عذرخواهت بس | |||||
بمنّت دگران خو مکن که در دو جهان | رضای ایزد و انعام پادشاهت بس | |||||
بهیچ ورد دگر نیست حاجت ای حافظ | ||||||
دعای نیمشب و درس صبحگاهت بس |