دیوان حافظ/دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
| ۱۸۴ | دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند | گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند | ۱۳۴ | |||
| ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت | با من راه نشین بادهٔ مستانه زدند | |||||
| آسمان بار امانت نتوانست کشید | قرعهٔ کار بنام من دیوانه زدند | |||||
| جنگ هفتاد و دو ملّت همه را عذر بنه | چون ندیدند حقیقت رهِ افسانه زدند | |||||
| شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد | صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند | |||||
| آتش آن نیست که از شعلهٔ او خندد شمع | آتش آنست که در خرمن پروانه زدند | |||||
| کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب | ||||||
| تا سر زلف سخن را بقلم شانه زدند | ||||||