دیوان حافظ/روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
۲۵۰ | روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر | خرمن سوختگانرا همه گو باد ببر | ||||
ما چو دادیم دل و دیده بطوفان بلا | گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر | |||||
زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات | ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر | |||||
سینه گو شعلهٔ آتشکدهٔ فارس بکُش | دیده گو آب رخ دجلهٔ بغداد ببر | |||||
دولت پیر مغان باد که باقی سهلست | دیگری گو برو و نام من از یاد ببر | |||||
سعی نابرده درین راه بجائی نرسی | مزد اگر میطلبی طاعت استاد ببَر | |||||
روز مرگم نفسی وعدهٔ دیدار بده | وانگهم تا بلحد فارغ و آزاد ببر | |||||
دوش میگفت بمژگان درازت بکشم | یا رب از خاطرش اندیشهٔ بیداد ببر | |||||
حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار | ||||||
برو از درگهش این ناله و فریاد ببر |