دیوان حافظ/ز در درآ و شبستان ما منور کن

by حافظ

۳۹۷	ز در درآ و شبستان ما منوّر کن			هوای مجلس روحانیان معطّر کن		۳۸۸
	اگر فقیه نصیحت کند که عشق مباز			پیالهٔ بدهش گو دماغ را تر کن
	بچشم و ابروی جانان سپرده‌ام دل و جان			بیا بیا و تماشای طاق و منظر کن
	ستارهٔ شب هجران نمی‌فشاند نور			ببام قصر برآ و چراغ مه برکن
	بگو بخازن جنّت که خاک این مجلس			بتحفه بر سوی فردوس و عود مجمر کن
	از این مزوّجه[۱] و خرقه نیک در تنگم			بیک کرشمهٔ صوفی‌وشم قلندر کن
	چو شاهدان چمن زیردست حسن تواند			کرشمه بر سمن و جلوه بر صنوبر کن
	فضول نفس حکایت بسی کند ساقی			تو کار خود مده از دست و می بساغر کن
	حجاب دیدهٔ ادراک شد شعاع جمال			بیا و خرگه خورشید را منوّر کن
	طمع بقند[۲] وصال تو حدّ ما نبود			حوالتم بلب لعل همچو شکّر کن
	لب پیاله ببوس آنگهی بمستان ده			بدین دقیقه دماغ معاشران تر کن
		پس از ملازمت عیش و عشق مهرویان
		ز کارها که کنی شعر حافظ از بر کن

---

1. چنین است صریحاً و واضحاً در خ ق نخ س و شرح سودی بر حافظ (با زاء معجمه و جیم و بعد از آن واو عاطفه)، ی: ازین مروحه و خرقه. اغلب نسخ چاپی: ازین مرقّع پشمینه (که واضح است چون مقصود ازین کلمه را نفهمیده‌اند آنرا تبدیل بچیزی دیگر کرده‌اند و نظیر این «اصلاحات» در دیوان حافظ فراوان است)،– «مزوّجه بالضمّ با واو مشدّده کلاهی است که میان آن پنبه آکنده باشند» (شمس اللّغات)،– «مزوّجه اسم مفعول از تزویج و کلاهی است که میان آن پنبه می‌آگنند» (مؤیّد الفضلاء)،– و در شرح سودی بر حافظ گوید: «مزوّجه را در روم مجوّزه گویند و آن معروف است ولی اینجا مراد از آن تاج صوفیان است بقرینهٔ معادله با خرقه»،– و این مزوّجه بدون شک همان است که در مجموعهٔ شرح احوال ابوسعید ابوالخیر موسوم به اسرار الّتوحید فی مقامات ابی سعید از آن بلفظ مزدوجه تعبیر کرده است، در ص ۱۲۰ از کتاب مذکور طبع آقای بهمنیار گوید: آن روز که [ابوسعید ابوالخیر] ایشانرا گسیل خواست کرد بر اسب نشست فرجی [=خرقه] فِرا پشت کرده و مزدوجهٔ بر سر نهاده تا بدروازهٔ شوخنان بیامد»
2. چنین است در خ، ی و سودی: بنقد.