| | | | | | |
| ۴۷۱ |
ز دلبرم که رساند نوازش قلمی |
|
کجاست پیک صبا گر همی‌کند کرمی |
۴۷۶ |
| |
قیاس کردم و تدبیر عقل در ره عشق |
|
چو شبنمی است که بر بحر میکشد رقمی |
|
| |
بیا که خرقهٔ من گر چه رهن میکده‌هاست |
|
ز مال وقف نبینی بنام من درمی |
|
| |
حدیث چون و چرا دردسر دهد ایدل |
|
پیاله گیر و بیاسا ز عمر خویش دمی |
|
| |
طبیب راه نشین درد عشق نشناسد |
|
برو بدست کن ای مرده دل مسیح دمی |
|
| |
دلم گرفت ز سالوس و طبل زیر گلیم |
|
به آنکه بر در میخانه برکشم علمی |
|
| |
بیا که وقت شناسان دو کون بفروشند[۱] |
|
بیک پیاله می صاف و صحبت صنمی |
|
| |
دوام عیش و تنعّم نه شیوهٔ عشقست |
|
اگر معاشر مائی بنوش نیش غمی |
|
| |
نمیکنم گلهٔ لیک ابر رحمت دوست |
|
بکشته زار[۲] جگرتشنگان نداد نمی |
|
| |
چرا بیک نی قندش نمی‌خرند آنکس |
|
که کرد صد شکرافشانی از نی قلمی |
|
| |
سزای قدر تو شاها بدست حافظ نیست |
|
| |
جز از دعای شبیّ و نیاز صبحدمی |
|
