| | | | | | |
| ۴۸۵ |
ساقیا سایهٔ ابرست و بهار و لب جوی |
|
من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگوی |
۴۴۹ |
| |
بوی یک رنگی ازین نقش نمی‌آید خیز |
|
دلق آلودهٔ صوفی بمی ناب بشوی |
|
| |
سفله طبعست جهان بر کرمش تکیه مکن |
|
ای جهاندیده ثبات قدم از سفله مجوی |
|
| |
دو نصیحت کنمت بشنو و صد گنج ببر |
|
از در عیش درآ و بره عیب مپوی |
|
| |
شکر آنرا که دگر باز رسیدی ببهار |
|
بیخ نیکی بنشان و ره تحقیق بجوی[۱] |
|
| |
روی جانان طلبی آینه را قابل ساز |
|
ور نه هرگز گل و نسرین ندمد ز آهن و روی |
|
| |
گوش بگشای که بلبل بفغان میگوید |
|
خواجه تقصیر مفرما گل توفیق ببوی |
|
| |
گفتی از حافظ ما بوی ریا می‌آید |
|
| |
آفرین بر نفست باد که خوش بردی بوی |
|
