| | | | | | |
۲۵ |
شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست |
|
صلای سرخوشی ای صوفیان باده پرست |
۶۳ |
|
اساس توبه که در محکمی چو سنگ نمود |
|
ببین که جام زجاجی چه طرفهاش بشکست |
|
|
بیار باده که در بارگاه استغنا |
|
چه پاسبان و چه سلطان چه هوشیار و چه مست |
|
|
از این رباط دودر چون ضرورتست رحیل |
|
رواق و طاق معیشت چه سربلند و چه پست |
|
|
مقام عیش میسّر نمیشود بیرنج |
|
بلی بحکم بلا بستهاند عهد الست |
|
|
به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش میباش |
|
که نیستی است سرانجام هر کمال که هست |
|
|
شکوه آصفی و اسب باد و منطق طیر |
|
بباد رفت و ازو خواجه هیچ طرف نبست |
|
|
ببال و پر مرو از ره که تیر پرتابی |
|
هوا گرفت زمانی ولی بخاک نشست |
|
|
زبان کلک تو حافظ چه شکر آن گوید |
|
|
که گفتهٔ سخنت میبرند دست بدست |
|