دیوان حافظ/ما درس سحر در ره میخانه نهادیم
۳۷۱ | ما درس سحر در ره میخانه نهادیم | محصول دعا در ره جانانه نهادیم | ۳۸۰ | |||
در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش | این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم | |||||
سلطان ازل گنج غم عشق بما داد | تا روی درین منزل ویرانه نهادیم | |||||
در دل ندهم ره پس ازین مهر بتان را | مهر لب او بر در این خانه نهادیم | |||||
در خرقه ازین بیش منافق نتوان بود | بنیاد ازین شیوهٔ رندانه نهادیم | |||||
چون میرود این کشتی سرگشته که آخر | جان در سر آن گوهر یکدانه نهادیم | |||||
المنّة لله که چو ما بیدل و دین بُود | آن را که لقب عاقل و فرزانه نهادیم | |||||
قانع بخیالی ز تو بودیم چو حافظ | ||||||
یا رب چه گدا همّت و بیگانه نهادیم |