| | | | | | |
| ۳۳۸ |
من دوستدار روی خوش و موی دلکشم |
|
مدهوش چشم مست و می صاف بیغشم |
۳۱۸ |
| |
گفتی ز سرّ عهد ازل یک سخن بگو |
|
آنگه بگویمت که دو پیمانه درکشم |
|
| |
من آدم بهشتیم امّا درین سفر |
|
حالی اسیر عشق جوانان مهوشم |
|
| |
در عاشقی گزیر نباشد ز ساز و سوز |
|
استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم |
|
| |
شیراز معدن لب لعلست و کان حسن |
|
من جوهریّ مفلسم ایرا[۱] مشوّشم |
|
| |
از بس که چشم مست درین شهر دیده‌ام |
|
حقّا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوشم |
|
| |
شهریست پر کرشمهٔ[۲] حوران ز شش جهت |
|
چیزیم نیست ور نه[۳] خریدار هر ششم |
|
| |
بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوی دوست |
|
گیسوی حور گرد فشاند ز مفرشم |
|
| |
حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست |
|
| |
آیینهٔ ندارم از آن آه میکشم |
|
