دیوان حافظ/نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر

۲۵۶  نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر هر آنچه ناصح مشفق بگویدت بپذیر  ۲۵۳
  ز وصل روی جوانان تمتّعی بردار که در کمین‌گهِ عمرست مکر عالم پیر  
  نعیمِ هر دو جهان پیش عاشقان بجوی که این متاع قلیلست و آن عطای کثیر  
  معاشری خوش و رودی بساز میخواهم که درد خویش بگویم بنالهٔ بم و زیر  
  بر آن سرم که ننوشم می و گنه نکنم اگر موافق تدبیر من شود تقدیر  
  چو قسمت ازلی بی‌حضور ما کردند گر اندکی نه بوفق رضاست خرده مگیر  
  چو لاله در قدحم ریز ساقیا می و مشک که نقش خال نگارم نمیرود ز ضمیر  
  بیار ساغر دُرّ خوشاب ای ساقی حسود گو کرم آصفی ببین و بمیر  
  بعزم توبه نهادم قدح ز کف صد بار ولی کرشمهٔ ساقی نمیکند تقصیر  
  می دوساله و محبوب چارده‌ساله همین بسست مرا صحبت صغیر و کبیر  
  دلِ رمیدهٔ ما را که پیش میگیرد خبر دهید بمجنون خسته از زنجیر  
  حدیث توبه درین بزمگه مگو حافظ  
  که ساقیان کمان ابرویت زنند بتیر[۱]  

 

  1. ق، نخ و بعضی نسخ دیگر اینجا بیت ذیل را علاوه دارند: چه جای گفتهٔ خواجو و شعر سلمانستکه شعر حافظ بهتر ز شعر خوب ظهیر،