دیوان حافظ/چو آفتاب می از مشرق پیاله بر آید
| ۲۳۴ | چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید | ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآید | ۲۱۰ | |||
| نسیم در سر گل بشکند کُلالهٔ سنبل | چو از میان چمن بوی آن کُلاله برآید | |||||
| حکایت شب هجران نه آن حکایت حالیست | که شمّهٔ ز بیانش بصد رساله برآید | |||||
| ز گرد خوان نگون فلک طمع نتوان داشت | که بی ملالت صد غصّه یک نواله برآید | |||||
| بسعی خود نتوان برد پی بگوهر مقصود | خیال باشد کاین کار بی‌حواله برآید | |||||
| گرت چو نوح نبی صبر هست در غم طوفان | بلا بگردد و کام هزارساله برآید | |||||
| نسیم زلف تو چون بگذرد بتربت حافظ | ||||||
| ز خاک کالبدش صد هزار لاله برآید | ||||||