دیوان حافظ/چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
| ۲۲۱ | چو دست بر سر زلفش زنم بتاب رود | ور آشتی طلبم با سر عتاب رود | ۱۹۱ | |||
| چو ماه نو رهِ بیچارگان نظّاره | زند بگوشهٔ ابرو و در نقاب رود | |||||
| شب شراب خرابم کند به بیداری | وگر بروز شکایت کنم بخواب رود | |||||
| طریق عشق پرآشوب و فتنه است ای دل | بیفتد آنکه درین راه با شتاب رود | |||||
| گدائی در جانان بسلطنت مفروش | کسی ز سایهٔ این در بآفتاب رود[۱] | |||||
| سواد نامهٔ موی سیاه چون طی شد | بیاض کم نشود گر صد انتخاب رود | |||||
| حباب را چو فتد باد نخوت اندر سر | کلاه داریش اندر سر شراب رود | |||||
| حجاب راه توئی حافظ از میان برخیز | ||||||
| خوشا کسی که درین راه بی‌حجاب رود | ||||||
- ↑ بعضی نسخ اینجا بیت ذیل را علاوه دارند: دلا چو پیر شدی حسن و نازکی مفروشکه این معامله در عالم شباب رود،