دیوان حافظ/گر دست رسد در سر زلفین تو بازم

۳۳۴  گر دست رسد در سر زلفین تو بازم چون گوی چه سرها که بچوگان تو بازم  ۳۶۹
  زلف تو مرا عمر درازست ولی نیست در دست سر مویی از آن عمر درازم  
  پروانهٔ راحت بده ای شمع که امشب از آتش دل پیش تو چون شمع[۱] گدازم  
  آندم که بیک خنده دهم جان چو صراحی مستان تو خواهم که گزارند نمازم  
  چون نیست نماز من آلوده نمازی در میکده زان کم نشود سوز و گدازم  
  در مسجد و میخانه خیالت اگر آید محراب و کمانچه ز دو ابروی تو سازم  
  گر خلوت ما را شبی از رُخ بفروزی چون صبح بر آفاق جهان سر بفرازم  
  محمود بود عاقبت کار درین راه گر سر برود در سر سودای ایازم  
  حافظ غم دل با که بگویم که درین دور  
  جز جام نشاید که بود محرم رازم  


  1. ق: موم.