دیوان حافظ/گفتا برون شدی به تماشای ماه نو

۴۰۶  گفتا برون شدی بتماشای ماه نو از ماه ابروان منت شرم باد رو  ۴۱۳
  عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو  
  مفروش عطر عقل بهندوی زلف ما کانجا هزار نافهٔ مشکین به نیم جو  
  تخم وفا و مهر درین کهنه کشته زار[۱] آنگه عیان شود که بود موسم درو  
  ساقی بیار باده که رمزی بگویمت از سرّ اختران کهن سیر و ماه نو  
  شکل هلال هر سر مه میدهد نشان از افسر سیامک و ترک[۲] کلاه زو  
  حافظ جناب پیر مغان مأمن وفاست  
  درس حدیث عشق برو خوان و زو شنو  


  1. چنین است در اغلب نسخ، نخ م ی: کشت‌زار.
  2. بعضی نسخ: طرفُ.