| | | | | | |
| ۱۴ |
گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب |
|
گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب |
۱۴ |
| |
گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم بدار |
|
خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب |
|
| |
خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم |
|
گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب |
|
| |
ای که در زنجیر زلفت جای چندین آشناست |
|
خوش فتاد آن خال مشکین بر رخ رنگین غریب |
|
| |
مینماید عکس می در رنگ روی مهوشت |
|
همچو برگ ارغوان بر صفحه نسرین غریب |
|
| |
بس غریب افتاده است آن مور خط گرد رخت |
|
گر چه نبود در نگارستان خط مشکین غریب |
|
| |
گفتم ای شام غریبان طرّهٔ شبرنگ تو |
|
در سحرگاهان حذر کن چون بنالد این غریب |
|
| |
گفت حافظ آشنایان در مقام حیرتند |
|
| |
دور نبود گر نشیند خسته و مسکین غریب |
|
