| | | | | | |
|
آخر مراعاتی بکن مر بیدلان را ساعتی |
|
ای ماه رو تشریف ده مر آسمان را ساعتی |
|
|
ای آن که هستت در سخن مستی میهای کهن |
|
دلداریی تلقین بکن مر ترجمان را ساعتی |
|
|
تن چون کمانم دل چو زه ای جان کمان بر چرخ نه |
|
سوی فراز چرخ نه آن نردبان را ساعتی |
|
|
پیر از غمت هر جا فتی زان پیش کید آفتی |
|
بنما که بینم دولتی بس جاودان را ساعتی |
|
|
ای از کفت دریا نمیمحروم کردی محرمی |
|
در خواب کن جانا دمی مر پاسبان را ساعتی |
|
|
عشقت می بیچون دهد در می همه افیون نهد |
|
مستت نشانی چون دهد آن بینشان را ساعتی |
|
|
از رخ جهان پرنور کن چشم فلک مخمور کن |
|
از جان عالم دور کن این اندهان را ساعتی |
|
|
ای صد درج خوشتر ز جان وصف تو ناید در زبان |
|
الا که صوفی گوید آن پیش آر آن را ساعتی |
|
|
استغفرالله ای خرد صوفی بدو کی ره برد |
|
هر مرغ زان سو کی پرد درکش زبان را ساعتی |
|
|
ای کرده مه دراعه شق از عشقت ای خورشید حق |
|
از بهر لعلش ای شفق بگذار کان را ساعتی |
|
|
جز عشق او در دل مکن تدبیر بیحاصل مکن |
|
اندر مکان منزل مکن لا کن مکان را ساعتی |
|
|
ای امنها در خوف تو ای ساکنی در طوف تو |
|
جان داده طمع سوف تو امن و امان را ساعتی |
|
|
بنگر در این فریاد کن آخر وفا هم یاد کن |
|
برتاب شاها داد کن این سو عنان را ساعتی |
|
|
یک دم بدین سو رای کن جان را تو شکرخای کن |
|
در دیده ما جای کن نور عیان را ساعتی |
|
|
تیرم چو قصد جه کنم پرم بده تا به کنم |
|
ابرو نما تا زه کنم من آن کمان را ساعتی |
|
|
ای زاغ هجران تهی چون زاغ از من کی رهی |
|
کی گوید آن نور شهی خواهم فلان را ساعتی |
|
|
ای نفس شیر شیررگ چون یافتی زان عشق تک |
|
انداز تو در پیش سگ این لوت و خوان را ساعتی |
|
|
ای از می جان بیخبر تا چند لافی از هنر |
|
افکن تو در قعر سقر آن دام نان را ساعتی |
|
|
کو شهریار این زمن مخدوم شمس الدین من |
|
تبریز خدمت کن به تن آن شه نشان را ساعتی |
|