دیوان شمس/آمدستیم تا چنان گردیم
| آمدستیم تا چنان گردیم | که چو خورشید جمله جان گردیم | |||||
| مونس و یار غمگنان باشیم | گل و گلزار خاکیان گردیم | |||||
| چند کس را نییم خاص چو زر | بر همه همچو بحر و کان گردیم | |||||
| جان نماییم جسم عالم را | قره العین دیدگان گردیم | |||||
| چون زمین نیستیم یغماگاه | ایمن و خوش چو آسمان گردیم | |||||
| هر کی ترسان بود چو ترسایان | همچو ایمان بر او امان گردیم | |||||
| هین خمش کن از آن هم افزونیم | که بر الفاظ و بر زبان گردیم | |||||