| | | | | | |
|
آمدهام که تا به خود گوش کشان کشانمت |
|
بی دل و بیخودت کنم در دل و جان نشانمت |
|
|
آمدهام بهار خوش پیش تو ای درخت گل |
|
تا که کنار گیرمت خوش خوش و میفشانمت |
|
|
آمدهام که تا تو را جلوه دهم در این سرا |
|
همچو دعای عاشقان فوق فلک رسانمت |
|
|
آمدهام که بوسهای از صنمی ربودهای |
|
بازبده به خوشدلی خواجه که واستانمت |
|
|
گل چه بود که گل تویی ناطق امر قل تویی |
|
گر دگری نداندت چون تو منی بدانمت |
|
|
جان و روان من تویی فاتحه خوان من تویی |
|
فاتحه شو تو یک سری تا که به دل بخوانمت |
|
|
صید منی شکار من گر چه ز دام جستهای |
|
جانب دام بازرو ور نروی برانمت |
|
|
شیر بگفت مر مرا نادره آهوی برو |
|
در پی من چه میدوی تیز که بردرانمت |
|
|
زخم پذیر و پیش رو چون سپر شجاعتی |
|
گوش به غیر زه مده تا چو کمان خمانمت |
|
|
از حد خاک تا بشر چند هزار منزلست |
|
شهر به شهر بردمت بر سر ره نمانمت |
|
|
هیچ مگو و کف مکن سر مگشای دیگ را |
|
نیک بجوش و صبر کن زانک همیپرانمت |
|
|
نی که تو شیرزادهای در تن آهوی نهان |
|
من ز حجاب آهوی یک رهه بگذرانمت |
|
|
گوی منی و میدوی در چوگان حکم من |
|
در پی تو همیدوم گر چه که میدوانمت |
|