| | | | | | |
|
آمد بهار خرم و رحمت نثار شد |
|
سوسن چو ذوالفقار علی آبدار شد |
|
|
اجزای خاک حامله بودند از آسمان |
|
نه ماه گشت حامله زان بیقرار شد |
|
|
گلنار پرگره شد و جوبار پرزره |
|
صحرا پر از بنفشه و که لاله زار شد |
|
|
اشکوفه لب گشاد که هنگام بوسه گشت |
|
بگشاد سر و دست که وقت کنار شد |
|
|
گلزار چرخ چونک گلستان دل بدید |
|
در رو کشید ابر و ز دل شرمسار شد |
|
|
آن خار میگریست که ای عیب پوش خلق |
|
شد مستجاب دعوت او گلعذار شد |
|
|
شاه بهار بست کمر را به معذرت |
|
هر شاخ و هر درخت از او تاجدار شد |
|
|
هر چوب در تجمل چون بزم میر گشت |
|
گر در دو دست موسی یک چوب مار شد |
|
|
زنده شدند بار دگر کشتگان دی |
|
تا منکر قیامت بیاعتبار شد |
|
|
اصحاب کهف باغ ز خواب اندرآمدند |
|
چون لطف روح بخش خدا یار غار شد |
|
|
ای زنده گشتگان به زمستان کجا بدیت |
|
آن سو که وقت خواب روان را مطار شد |
|
|
آن سو که هر شبی بپرد این حواس و روح |
|
آن سو که هر شبی نظر و انتظار شد |
|
|
مه چون هلال بود سفر کرد آن طرف |
|
بدری منور آمد و شمع دیار شد |
|
|
این پنج حس ظاهر و پنج دگر نهان |
|
لنگ و ملول رفت و سحر راهوار شد |
|
|
بربند این دهان و مپیمای باد بیش |
|
کز باد گفت راه نظر پرغبار شد |
|