| | | | | | |
|
آمد ندا از آسمان جان را که بازآ الصلا |
|
جان گفت ای نادی خوش اهلا و سهلا مرحبا |
|
|
سمعا و طاعه ای ندا هر دم دو صد جانت فدا |
|
یک بار دیگر بانگ زن تا برپرم بر هل اتی |
|
|
ای نادره مهمان ما بردی قرار از جان ما |
|
آخر کجا میخوانیم گفتا برون از جان و جا |
|
|
از پای این زندانیان بیرون کنم بند گران |
|
بر چرخ بنهم نردبان تا جان برآید بر علا |
|
|
تو جان جان افزاستی آخر ز شهر ماستی |
|
دل بر غریبی مینهی این کی بود شرط وفا |
|
|
آوارگی نوشت شده خانه فراموشت شده |
|
آن گنده پیر کابلی صد سحر کردت از دغا |
|
|
این قافله بر قافله پویان سوی آن مرحله |
|
چون برنمیگردد سرت چون دل نمیجوشد تو را |
|
|
بانگ شتربان و جرس مینشنود از پیش و پس |
|
ای بس رفیق و همنفس آن جا نشسته گوش ما |
|
|
خلقی نشسته گوش ما مست و خوش و بیهوش ما |
|
نعره زنان در گوش ما که سوی شاه آ ای گدا |
|